- barwa tła
- • background color
Słownik polsko-angielski dla inżynierów. 2013.
barwa tła
Look at other dictionaries:
barwa — ż IV, CMs. barwawie; lm D. barw 1. «właściwość ciała zależna od stopnia pochłaniania, rozpraszania lub przepuszczania promieni świetlnych; kolor» Ciemne, jasne, żywe, ostre, spokojne barwy. Barwa chabra, maku. Barwa nieba, śniegu, węgla.… … Słownik języka polskiego
ubarwienie — n I 1. rzecz. od ubarwić. 2. «barwa skóry lub sierści zwierząt, upierzenia ptaków, czasem ogólniej: barwa, zabarwienie czegoś; sierść, skóra, upierzenie mające pewną barwę» Ptak o pięknym ubarwieniu. Niestałość ubarwienia kameleona. ∆ Ubarwienie… … Słownik języka polskiego
kolor — m IV, D. u, Ms. kolororze; lm M. y 1. «postrzegana wzrokowo właściwość przedmiotu zależna od stopnia pochłaniania, rozpraszania lub przepuszczania promieni świetlnych; barwa» Ciemny, jasny, mocny, żywy, intensywny, jaskrawy kolor. Kolory… … Słownik języka polskiego
bielić — ndk VIa, bielićlę, bielićlisz, biel, bielićlił, bielićlony 1. «malować mlekiem wapiennym zwłaszcza świeże tynki w budynkach, płoty itp.; białkować» Bielić mieszkanie, ściany. Bielone chaty. ∆ Bielić drzewa «smarować pnie drzew mlekiem wapiennym w … Słownik języka polskiego
brunatnieć — ndk III, brunatniećeję, brunatniećejesz, brunatniećej, brunatniećniał, brunatniećnieli 1. «stawać się brunatnym» Brunatnieć od słońca. Palce brunatnieją od tytoniu. 2. «być brunatnym, odcinać się od tła brunatną barwą; brunatnić się» … Słownik języka polskiego
czernić — ndk VIa, czernićnię, czernićnisz, czerń a. czernićnij, czernićnił, czernićniony «malować na czarno, czynić czarnym» Czernić brwi, rzęsy. czernić się 1. «wyglądać czarno lub prawie czarno, odznaczać się, uderzać czarnym lub prawie czarnym kolorem … Słownik języka polskiego
czernieć — ndk III, czerniećeje, czerniećniał 1. «stawać się czarnym lub prawie czarnym, przybierać barwę czarną; ciemnieć; o metalach: pokrywać się śniedzią» Srebro czernieje od siarki. Owoce czernieją od mrozu. 2. «wyglądać czarno lub prawie czarno,… … Słownik języka polskiego
ostry — ostrzy, ostrzejszy 1. «o narzędziach, przyrządach, przedmiotach itp.: mający kłujące zakończenie lub tnącą, wyostrzoną krawędź przeznaczoną do cięcia, krajania» Ostry nóż. Ostra siekiera. ∆ Ostry nabój «podstawowy rodzaj naboju z pociskiem do… … Słownik języka polskiego
szlak — m III, D. u, N. szlakkiem; lm M. i 1. «droga naturalna (np. rzeka) lub trakt wytyczony przez chodzenie, jeżdżenie; droga, którą ktoś przebył lub ma przebyć; także: odcinek torów kolejowych między kolejnymi stacjami» Szlak morski, rzeczny, leśny,… … Słownik języka polskiego
zaczernieć — dk III, zaczerniećeje, zaczerniećniał «pojawić się, zarysować się jako czarna, ciemna plama, sylwetka; odbić się czarną barwą od jaśniejszego tła; zaczernić się» Las zaczerniał na widnokręgu. Na śniegu zaczerniało stado gawronów … Słownik języka polskiego
zaczerwienić — dk VIa, zaczerwienićnię, zaczerwienićnisz, zaczerwienićwień, zaczerwienićnił, zaczerwienićniony zaczerwieniać ndk I, zaczerwienićam, zaczerwienićasz, zaczerwienićają, zaczerwienićaj, zaczerwienićał, zaczerwienićany zwykle w imiesł. biernym «nadać … Słownik języka polskiego
